ماه در حال دور شدن از زمین است. تنها قمر زمین هر سال به اندازه تقریبا ۳/۸ سانتی‌متر از زمین دور می‌شود. هیچ راهی برای توقف این روند وجود ندارد و نمی‌توان زمان را به‌عقب برگرداند. هر کاری انجام دهیم، نیروهای گرانش نامرئی و یکپارچه هستند که ماه را از زمین دور می‌کنند و در چند میلیون سال آینده، باید با ماه وداع کنیم. با مجله اینترنتی فانیلی همراه باشید.
ماه در حال دور شدن از زمین است
درحدود ۴/۵ میلیارد سال پیش، ماه به شکل توده‌ای از سنگ‌ریزه‌ها در اطراف زمین شناور بود. در آن زمان، ماه به زمین ده برابر نزدیک‌تر از فاصله کنونی بود. به‌دلیل برخورد کیهانی ماه به‌شکل توده‌ای گداخته و داغ و قرمز در آسمان شب می‌درخشید. سپس، با سرعت تقریبی ۲۰ سانتی‌متر در سال از زمین دور شد.
جاذبه قمرها
به‌همین‌ترتیب، ماه به دورشدن از زمین ادامه داد. جاذبه قمرها با وجود کوچک‌بودن می‌تواند بر سیاره‌های میزبانشان تاثیر بگذارد و باعث اندک برآمدگی آن‌ها به‌سمت بیرون شود. در سیاره‌ای اقیانوسی مثل زمین، این اثر به‌شکل جزرومد نمایش داده می‌شود. ماه باعث کشش اقیانوس‌ها می‌شود؛ اما به‌مرور حرکت ماه در مدار خود افزایش می‌یابد. جیمز اودونوگ، دانشمند سیاره‌ای jaxa، سازمان فضایی ژاپن می‌گوید:
اگر سرعت خود را هنگام چرخش در مدار زمین افزایش دهید، می‌توانید با موفقیت بیشتری از جاذبه زمین بگریزید.
دانشمندان این پدیده را عقب‌نشینی قمری می‌نامند؛ عبارتی جذاب که می‌توان آن را راه فراری برای ماه دانست. آن‌ها این عقب‌نشینی را با تابش پرتوهای لیزر به آینه‌هایی که فضانوردان آپولو در ماه قرار داده بودند، اندازه‌گیری کردند و با این داده‌ها و منابع دیگر به اندازه‌گیری حرکت‌های قبلی پرداختند. سرعت عقب‌نشینی ماه در طول سال‌های گذشته تغییر کرده و نوسان‌هایی متقارن با رویدادهای درخور توجه مثل بمباران‌های شهاب‌سنگ ماه و تغییرات عصر یخبندان زمین رخ داده است.
عقب‌نشینی پیوسته تاثیری فراتر از جزرومد بر زمین خواهد گذاشت. نیروهایی که ماه را از ما دور می‌کنند، باعث آهسته‌‌شدن چرخش زمین و افزایش طول روزها می‌شوند. در ابتدا که ماه به زمین نزدیک‌تر بود، زمین با سرعت بیشتری به دور خود می‌چرخید و یک روز زمینی، تنها معادل چهار ساعت بود. براساس سرعت فعلی عقب‌نشینی قمری، یک قرن طول می‌کشد تا دو میلی‌‌ثانیه به روز زمینی اضافه شود.
دلایل علمی
به‌دلایل علمی، انتظار می‌رود ماه برای همیشه به دورشدن از زمین ادامه دهد و برخلاف فیلم اکشن moonfall، با ما برخورد نخواهد کرد. درحدود ۶۰۰ میلیون سال آینده، ماه به‌اندازه‌ای از زمین دور می‌شود که انسان یکی از پدیده‌های سماوی به نام ماه‌گرفتگی را از دست خواهد داد. دیگر ماهی در کار نخواهد بود تا جلو نور خورشید را مسدود کند و سایه‌اش را روی زمین بیندازد؛ اما ماه بازهم به زمین وابسته خواهد بود و این‌بار چشم‌اندازی متفاوت و داغ‌تر از زمین را نظاره می‌کند.
در آن زمان، آب اقیانوس‌ها شروع به تبخیر می‌کنند. البته در فاصله چندمیلیارد سال آینده هم خورشید کاملا ماه و زمین را از مدار خارج می‌کند. خورشید با رسیدن به پایان سوخت خود، منبسط و متورم می‌شود و سیاره‌های داخلی منظومه شمسی را خواهد بلعید.
