در طول تاریخ، بشر همواره آرزوی پرواز را در سر داشته است. از افسانه‌های یونان باستان تا تلاش‌های جدی‌تر دانشمندان و مخترعان در طول قرن‌ها، این رویا همواره ذهن بشر را به خود مشغول کرده بود. تا اینکه برادران رایت با پشتکار و دانش فنی خود، به این رویای ظاهرا دست‌نیافتنی جامه‌ی واقعیت پوشاندند و نام خود را به‌عنوان پیشگامان هوانوردی در تاریخ ثبت کردند.

ارویل رایت (Orville Wright) و ویلبر رایت (Wilbur Wright) افتخار طراحی، ساخت و پرواز موفق نخستین هواپیمای تاریخ را از آن خود کردند. در ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳، این دو مخترع آمریکایی توانستند برای اولین‌بار هواپیمایی را به پرواز درآورند که نه‌تنها پایدار بود، بلکه به‌طور کامل تحت کنترل قرار داشت.

هرچند پیش‌از آن‌ها نیز افرادی دیگر پروازهای کوتاه‌مدتی انجام داده بودند، اما شاهکار برادران رایت در ساختِ هواپیمایی با بال‌های ثابت و نیروی محرکه‌ی خارجی بود که دوران جدیدی را در حمل‌ونقل هوایی رقم زد. اختراع این دو برادر در واقع پایه‌گذار وسیله‌ای بود که رویای دیرینه‌ی بشر برای پرواز در آسمان را به واقعیت تبدیل کرد و امروزه آن را به‌نام هواپیما می‌شناسیم.

موفقیت برادران رایت بیش از هر چیز به تلاش آن‌ها در توسعه‌ی سیستم کنترل هواپیما برمی‌گردد. برخلاف دیگر مخترعان که روی موتورهای قوی‌تر تمرکز داشتند، آن‌ها سیستم کنترل سه‌محوره‌ای طراحی کردند که پرواز پایدار را ممکن می‌ساخت. این دو برادر با آزمایش در یک تونل باد خانگی، بال‌ها، سیستم کنترلی و موتورهای هواپیمای خود را بهبود دادند. جالب آن است که نخستین پتنت آن‌ها نه برای ساخت یک وسیله‌ی پرنده، بلکه برای طراحی سیستم کنترل آیرودینامیکی ثبت شد.

برادران رایت در خانواده‌ای ۹ نفره با اجداد انگلیسی، آلمانی، هلندی و سوئیسی به دنیا آمدند. نسل خانواده‌ی رایت به ساموئل رایت می‌رسد که در سال ۱۶۳۶ برای نخستین‌بار به آمریکا مهاجرت کرد و در ماساچوست ساکن شد.

ویلبر رایت در ۱۶ آوریل ۱۸۶۷ در میرویلِ ایندیانا و ارویل رایت در ۱۹ اوت ۱۸۷۱ و به فاصله‌ی چهار سال در زایتونِ اوهایو چشم به جهان گشودند. پدرشان، میلتون رایت، اسقف کلیسا بود و بیشتر زندگی‌اش را در سفرهای تبلیغی سپری می‌کرد. در سال ۱۸۷۸، او یک هلیکوپتر اسباب‌بازی به‌عنوان سوغات برای پسرانش آورد. این هدیه‌ی ساده و کوچک، به گفته‌ی برادران رایت، جرقه‌ی علاقه‌ی آن‌ها به پرواز و پایه‌گذار مسیر تاریخی‌شان در صنعت هوانوردی شد.

هر دو برادر تا مقطع دبیرستان درس خواندند، اما هیچ‌کدام موفق به دریافت مدرک دیپلم نشدند. نقل مکان و مهاجرت ناگهانی خانواده‌ی رایت در سال ۱۸۸۴ باعث شد ویلبر، با وجود چهار سال تحصیل در دبیرستان، از گرفتن دیپلم باز بماند. البته سال‌ها بعد، در ۱۶ آوریل ۱۹۹۴، این مدرک به‌صورت افتخاری به او اهدا شد.

ویلبر رایت در نوجوانی علاقه‌ی زیادی به ورزش داشت، اما از دست دادن دندان‌های جلویی‌اش هنگام بازی هاکی در سال ۱۸۸۶، مسیر زندگی‌ او را به‌طور کامل تغییر داد. پس از این اتفاق، ویلبر بیشتر وقتش را در خانه سپری و علاوه‌بر مراقبت از مادر بیمارش، به پدرش در کارها کمک می‌کرد. ویلبر همچنین زمان زیادی را در کتابخانه‌ی پدرش می‌گذراند و با مطالعه، دانش خود را گسترش می‌داد.

در آوریل ۱۸۹۰، این هفته‌نامه به روزنامه‌ای با نام The Evening Item تبدیل شد، اما چاپ آن تنها چهار ماه ادامه یافت. پس از توقف انتشار، برادران رایت تصمیم گرفتند کسب‌وکار خود را به سمت ارائه‌ی خدمات چاپی گسترش و سفارشات مشتریان را انجام دهند. نخستین مشتری آن‌ها پائول لارنسدانبار، شاعر و نویسنده‌ی مشهور، بود که هفته‌نامه‌ی Dayton Tattler را در چاپخانه‌ی آن‌ها منتشر می‌کرد. این تجربه، نه‌تنها به مهارت‌های تجاری آن‌ها افزود، بلکه آغازگر مسیری شد که در نهایت نام برادران رایت را در تاریخ جاودانه کرد.

در دهه‌های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۰، صنعت دوچرخه‌سازی از محبوبیت بالایی برخوردار بود. برادران رایت در دسامبر سال ۱۸۹۲، فروشگاه و تعمیرگاه دوچرخه‌ی خود را با نام Wright Cycle Company تأسیس کردند. این کسب‌وکار به‌سرعت رونق گرفت و در سال ۱۸۹۶ دوچرخه‌هایی با برند اختصاصی آن‌ها وارد بازار شد.

درآمد حاصل از این فعالیت، به آن‌ها امکان داد تا علاقه‌شان را به پرواز دنبال کنند. در میانه‌ی دهه‌ی ۱۸۹۰، برادران رایت با مشاهده‌ی تصاویر و مقالات مربوط‌به گلایدرهای اوتو لیلینتال، مخترع مشهور آلمانی، به ایده‌های تازه‌ای در زمینه هوانوردی دست یافتند.

سال ۱۸۹۶ نقطه عطفی در تاریخ هوانوردی بود و سه رویداد مهم، این صنعت را دگرگون کرد. در ابتدای سال، ساموئل لنگلی موفق شد هواپیمای بدون سرنشینی را با استفاده از موتور بخار به پرواز درآورد. در میانه‌ی سال، اوکتاو چانوت به همراه گروهی از داوطلبان، چند نمونه گلایدر را در سواحل میشیگان آزمایش کرد. اما تلخ‌ترین اتفاق در ماه اوت (۱۰ آگوست) رقم خورد؛ زمانی که اوتو لیلینتال در حین آزمایش یکی از گلایدرهایش، جان خود را از دست داد. این سه رویداد، به‌ویژه مرگ لیلینتال، الهام‌بخش برادران رایت شد تا تحقیقات جدی خود را در زمینه‌ی ساخت هواپیما آغاز کنند.

در سال ۱۸۹۹، ویلبر نامه‌ای به موسسه‌ی تحقیقاتی اسمیتسونین نوشت و از آن‌ها اطلاعاتی درمورد هواپیما درخواست کرد. در آن زمان، ساموئل لنگلی از دانشمندان برجسته‌ی این موسسه بود. برادران رایت با بهره‌گیری از اطلاعات به‌دست‌آمده که شامل طرح‌ها و تحقیقات افرادی همچون سِر جورج کیلی، اوکتاو چانوت، اوتو لیلینتال، لئوناردو داوینچی و خود لنگلی بود، آزمایش‌های اولیه و تحقیقات خود را در زمینه‌ی هوانوردی آغاز کردند.

پس‌از رسیدن به موفقیت‌هایی در طراحی و آزمایش، برادران رایت همیشه چهره‌ای متحد از خود نشان می‌دادند و اعتبار اختراعشان را به‌طور مساوی تقسیم می‌کردند. البته در سال‌های ابتدایی، یعنی ۱۸۹۹ و ۱۹۰۰، ویلبر بیشتر خودش را طراح و مخترع می‌نامید؛ اما در ادامه، ارویل نیز به‌صورت جدی درگیر آزمایش‌ها شد و در تمام جلسات و سخنرانی‌ها، عبارت «اختراع من» جای خود را به «اختراع ما» داد. مورخان معتقدند که در این تیم دونفره، ویلبر از همان ابتدا نقش رهبر و چهره‌‌ی معرفی‌کننده را بر عهده داشت.

برادران رایت همزمان با تعدادی مخترع دیگر، به‌دنبال پیشبرد طراحی‌ها و اختراعات در صنعت هوانوردی بودند. آن‌ها که ارادت ویژه‌ای به اوتو لیلینتال داشتند، با الهام از کارهای او، تمرکز خود را بر حل چالش کنترل هواپیما گذاشتند. از دیدگاه برادران رایت، کنترل پرواز، سومین ضلع از مثلث مشکلات پرواز بود؛ دو ضلع دیگر طراحی بال‌ها و موتور محرک بودند که مخترعان دیگر با جدیت روی آن‌ها کار می‌کردند.

درحالی‌که بیشتر رقبای آن‌ها روی توسعه و بهبود موتور هواپیما کار می‌کردند و حتی نمونه‌های کارآمدی هم ساخته بودند، برادران رایت با تمرکز بر کنترل پرواز، مسیری متفاوت و کلیدی را برای تحقق رویای پرواز در پیش گرفتند.

برادران رایت با وجود احترام به تلاش‌های اوتو لیلینتال، به‌ویژه آزمایش‌های او برای دستیابی به پروازی پایدار، ایده‌ی کنترل هواپیما از طریق تغییر وزن بدن را ناکارآمد می‌دانستند. آن‌ها به‌دنبال روشی علمی‌تر و قابل‌اعتمادتر برای هدایت هواپیما بودند. مطالعات دقیق این دو برادر نشان داد که پرندگان با تغییر زاویه‌ی انتهای بال‌هایشان می‌توانند مسیر پرواز خود را به چپ، راست، بالا یا پایین تنظیم کنند. این مشاهدات، در کنار تجربه‌ی آن‌ها در طراحی دوچرخه، که نیازمند حفظ تعادل در حرکت بود، سبب خلق سیستمی نوآورانه به نام «انحراف بال» برای کنترل هواپیما شد.

در آن زمان، بسیاری از طراحان برای ایجاد پروازی پایدار، بال‌های رو به بالا طراحی می‌کردند که تعادل طبیعی هواپیما را افزایش می‌داد. اما برادران رایت دیدگاه متفاوتی داشتند. آن‌ها معتقد بودند خلبان باید کنترل کاملی بر هواپیما داشته باشد. به‌همین‌دلیل، دو برادر بال‌هایی رو به پایین ساختند که با وجود پیچیده‌تر کردن کنترل پرواز، در برابر جریان باد مقاوم‌تر بود و پایداری دینامیکی بیشتری داشت؛ ویژگی‌ای که امکان تنظیم دقیق‌تر مسیر را فراهم می‌کرد.

پس‌از سال‌ها تحقیق و آزمایش، اولین هواپیمای برادران رایت در سال ۱۹۰۳ آماده شد. این طراحی، نخستین قدم واقعی به سوی پروازی پایدار و کنترل‌شده بود و پایه‌گذار علم هوانوردی مدرن شد.

ویلبر رایت در ژوئیه ۱۸۹۹، یک نمونه‌ی آزمایشی کایت را برای آزمایش سیستم انحراف بال طراحی کرد. فاصله‌ی بال‌های این نمونه در حدود ۱٫۵ متر بود و بال‌ها با استفاده از قرقره و کابل، تغییر زاویه می‌دادند. تغییر زاویه‌ی بال‌ها سبب چرخش نمونه به چپ و راست می‌شد. کنترل این تغییرات در دست خلبان بود که با دو چوب مخصوص، حرکات کایت را هدایت می‌کرد.

پس‌از انجام موفقیت‌آمیز این آزمایش، برادران رایت تصمیم گرفتند گلایدرهای بزرگ‌تر و مجهز به خلبان را آزمایش کنند. با مشورت اکتاو چانوت، آن‌ها منطقه‌ی بادخیز کیتی هاوک را انتخاب کردند؛ منظقه‌ای با بادهای یکنواخت و زمین‌های ماسه‌ای که شرایط ایده‌آلی را برای انجام آزمایش‌های مختلف فراهم می‌کرد.

در این سال‌ها، برادران رایت با الهام از پژوهش‌های پیشین، گلایدر خود را طراحی و آزمایش کردند. آن‌ها در ساخت گلایدر از الوارهای خمیده استفاده کردند، زیرا طبق مطالعات لیلینتال، شکل خمیده، هنگام پرواز عملکرد بهتری نشان می‌داد. سیستم کنترل زاویه نیز جلوی بال‌ها نصب شد. این گلایدر دو ردیف بال داشت که با سازه‌ای مستحکم و شبیه به پل به هم متصل بودند.

آزمایش‌های برادران رایت با گلایدرهای اولیه با موفقیت چندانی همراه نبود. این پروازهای آزمایشی معمولا در مسافت‌های کوتاه به‌پایان می‌رسیدند یا گلایدرهای بدون سرنشین سقوط می‌کردند. پس‌از مدتی، برادران رایت به‌ درستی معادلاتی که برای محاسبه‌ی نیروی بالابرنده‌ی گلایدر استفاده می‌شد، شک کردند. این معادلات را جان اسمیتون، دانشمند بریتانیایی، ارائه کرده بود و شامل ضریبی به نام ثابت اسمیتون بودند. لیلینتال نیز در آزمایش‌های خود از همین معادلات استفاده و آن‌ها را منتشر کرده بود.

پس‌از مدتی، برادران رایت تصمیم گرفتند با ساخت یک تونل باد، معادلات موجود را به‌صورت تجربی بررسی و مقدار دقیق ثابت اسمیتون را محاسبه کنند. آن‌ها تونل باد کوچکی طراحی کردند و گلایدرهای خود را با استفاده از قطعات دورریختنی دوچرخه‌ها ساختند. این تونل باد و نتایج به‌دست‌آمده از آن، گامی بزرگ در پیشبرد اهدافِ دو برادر بود. در ۱۸ سپتامبر ۱۹۰۱، ویلبر به دعوت چانوت به شیکاگو سفر کرد و در کنفرانس انجمن غربی مهندسان، یافته‌ها و نتایج آزمایش‌های خود را روی گلایدرها ارائه داد.

سرانجام در ۸ اکتبر ۱۹۰۲، برادران رایت به طراحی نهایی بال‌ها و سیستم کنترل گلایدر دست یافتند. آن‌ها برای رسیدن به این موفقیت، نزدیک به ۱۰۰۰ پرواز آزمایشی انجام دادند که موفق‌ترین آن‌ها مسافتی حدود ۱۹۰ متر را طی کرد. در طول این پروازها، سیستم کنترلی نیز به تدریج بهبود یافت. سرانجام در ۲۳ مارس ۱۹۰۳، این دو برادر سیستم کنترلی خود را با عنوان «ماشین پرنده» برای ثبت پتنت ارائه کردند.

برادران رایت در سال ۱۹۰۳، هواپیمای موتوردار خود را با نام Wright Flyer I ساختند. آن‌ها از چوب کاج و پوشش کتان برای ساخت بال‌ها و از چوب برای ساخت پروانه‌های هواپیما استفاده کردند. موتور این هواپیما در کارگاه تعمیر دوچرخه ساخته شد و از گازوئیل به‌عنوان سوخت استفاده می‌کرد. برای رسیدن به موتوری سبک‌تر، دو برادر از ریخته‌گری آلومینیم برای ساخت آن استفاده کردند.

سرانجام نمونه‌ی موتوردار هواپیمای برادران رایت با هزینه‌ای کمتر از هزار دلار ساخته شد. فاصله‌ی بال‌های این هواپیما ۱۲٫۳ متر، وزن آن ۲۷۴ کیلوگرم و قدرت موتور ۸۲ کیلوگرمی آن، ۱۲ اسب‌بخار بود.

پس از تعدادی پرواز کوتاه که ویلبر و ارویل به‌نوبت انجام دادند، سرانجام موفقیت‌آمیزترین آزمایش این دو برادر در تاریخ ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳ به ثبت رسید. در این پرواز که تصویر مشهور آن نیز به‌یادگار مانده است، ارویل هدایت هواپیمای موتوردار را بر عهده داشت. هواپیمای موتوردار برادران رایت با سرعت ۱۰٫۹ کیلومتر بر ساعت و در ارتفاعی حدود ۳۶ متر، پروازی به‌مدت ۱۲ ثانیه را تجربه کرد.

برادران رایت در مجموع چهار پرواز با این نمونه انجام دادند و پس از پرواز آخر، باد شدیدی که در منطقه وزید، باعث شد که Flyer آسیب جدی ببیند و دیگر قادر به پرواز نباشد. این هواپیما پس‌از تعمیری که ارویل روی آن انجام داد، برای نمایش به مناطق مختلف ایالات متحده‌ی آمریکا ارسال و درنهایت در سال ۱۹۴۸، به موزه‌ی مؤسسه‌ی اسمیتسونین اهدا شد.

پس‌از اولین پرواز موفق، برادران رایت به‌دنبال ثبت قانونی اختراع خود و دریافت حق امتیاز استفاده از آن بودند. آن‌ها پس از تعطیل کردن کارگاه دوچرخه‌سازی‌شان و تمرکز بر ساخت هواپیما، برای تامین درآمد از فعالیت جدید، نیاز به ثبت اختراع داشتند. از سوی دیگر، نگرانی از دزدیده شدن طرحشان باعث شد که در پروازهای طولانی بعدی، تنها تعداد کمی خبرنگار را به‌طور محدود و بدون اجازه‌ی عکاسی، دعوت کنند.

برادران رایت برای ثبت قانونی اختراع و کسب حق امتیاز، به دولت‌های فرانسه، انگلستان و آلمان نامه نوشتند و پیشنهاد فروش «ماشین پرنده» خود را مطرح کردند. بااین‌حال، این دولت‌ها به دلیل نبود مدارک کافی، حاضر نبودند پیش از مشاهده‌ی نتایج عملی، قراردادی امضا کنند. از سوی دیگر، دولت آمریکا که به‌تازگی سرمایه‌ی زیادی را در آزمایش‌های ناموفق ساموئل لنگلی از دست داده بود، تمایلی به پذیرش ریسک روی ادعای دو جوان ناشناس دوچرخه‌ساز نداشت. این شرایط، برادران رایت را مجبور کرد تا با احتیاط بیشتر و حفظ حریم اطلاعاتی فعالیت کنند، درحالی‌که رقیبانشان آزادانه در صدر اخبار و توجه رسانه‌ها قرار داشتند.

رسانه‌های اروپایی و خصوصا فرانسه نیز تهمت‌های زیادی به این دو برادر زدند. آن‌ها ادعا می‌کردند که برادران رایت هرگز موفق به پرواز نشده‌اند و تنها درحال بزرگ‌نمایی هستند. اما پس از نخستین پرواز موفقیت‌آمیزِ رایت‌ها در فرانسه در سال ۱۹۰۸، رسانه‌های منتقد ناچار شدند اشتباه خود را بپذیرند و عذرخواهی کنند.

پس از بی‌توجهی ارتش آمریکا به ادعاهای برادران رایت، آن‌ها تمرکز خود را روی دولت فرانسه گذاشتند. در سال ۱۹۰۷، ویلبر طی ملاقاتی خصوصی با سیاست‌مداران و تاجران فرانسوی، توانست نظر مثبت آن‌ها را تا حدی جلب کند. علاوه‌بر آن، او در فرانسه با یک افسر ارتش آمریکا دیدار کرد که این دیدار، زمینه را برای ملاقات حضوری با مقامات نظامی آمریکا فراهم کرد.

سال ۱۹۰۸ نقطه عطفی برای برادران رایت بود؛ آن‌ها توانستند دو قرارداد مهم با دولت‌های آمریکا و فرانسه منعقد کنند. آغاز آزمایش‌های عملی در چارچوب این قراردادها، توجه گسترده‌ی رسانه‌ها را به اختراع برادران رایت جلب و جایگاهشان را در تاریخ هوانوردی تثبیت کرد.

موفقیت این پرواز و مهارت خیره‌کننده‌ی ویلبر در کنترل هواپیما، شهرت جهانی را برای برادران رایت به ارمغان آورد. کمی بعد، در سوم سپتامبر ۱۹۰۸، ارویل نیز با اجرای پروازی موفق برای ارتش آمریکا، تاریخ‌ساز شد. این نمایش شامل نخستین پرواز بلندمدت آن‌ها بود که بیش از یک ساعت به طول انجامید و نقطه عطفی در اثبات توانمندی هواپیمای آن‌ها به‌شمار می‌رفت.

یکی از پروازهای به‌یادماندنی این دو برادر در ۲۵ می سال ۱۹۱۰ انجام شد. در این پرواز، برای نخستین و تنها بار، هر دو به‌صورت همزمان سوار بر هواپیما شدند. در این پرواز ۶ دقیقه‌ای، ارویل خلبان بود و ویلبر به‌عنوان مسافر او را همراهی می‌کرد. ارویل، کنترل پرواز خانوادگی بعدی را برعهده داشت و پدر ۸۲ ساله‌ی آن‌ها به‌عنوان مسافر او را همراهی می‌کرد.

پس از موفقیت در ثبت و اجرای قرارداد با دولت‌های فرانسه و آمریکا، ادعاهای حقوقی علیه برادران رایت شدت گرفت. برخی شرکت‌ها نیز با نقض پتنت این دو نفر، اقدام به ساخت و فروش هواپیما کردند. در نهایت، دادگاه‌های آمریکا به نفع برادران رایت حکم دادند و آن‌ها توانستند جریمه‌ی قابل توجهی از شرکت‌های متخلف دریافت کنند. این دعواهای حقوقی تاحدودی چهره‌ی این قهرمانان را در چشم مردم خدشه‌دار کرد. البته طرفداران آن‌ها، مبارزه برای دریافت جریمه را حق طبیعی آن‌ها و پاداش سال‌ها تلاششان می‌دانستند.

برادران رایت پس از حل‌و‌فصل دعواهای حقوقی، شرکت ساخت هواپیمای خود را به نام Wright Company تاسیس کردند. به خاطر کم بودن مشتری برای هواپیما، آن‌ها تعدادی خلبان استخدام کردند تا با پروازهای موفق، هواپیماهای آن‌ها را تبلیغ کنند. شرکت رایت، نخستین محموله‌ی هوایی را در هفتم نوامبر سال ۱۹۱۰ تحویل داد و پنج هزار دلار بابت آن دریافت کرد. این پرواز در مسافت ۱۰۵ کیلومتری از دایتون تا کلمبوس انجام شد.

علاوه‌بر شرکت رایت، این دو برادر مدرسه‌ی پروازی هافمن را نیز تاسیس کردند. این آموزشگاه بین سال‌های ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۶ فعالیت داشت و حدود ۱۱۵ خلبان را آموزش داد. ارویل، مسئولیت آموزش را در این آموزشگاه برعهده‌ داشت.

ویلبر و ارویل رایت هیچ‌گاه ازدواج نکردند. ویلبر رایت پس از پروازی آموزشی در سال ۱۹۱۱، دیگر هیچ‌گاه پرواز نکرد. او مسئولیت مدیریت شرکت و رسیدگی به پرونده‌های حقوقی را بر عهده گرفت و بیشتر زمان خود را صرف سفرهای متعدد بین اروپا و آمریکا می‌کرد.

ویلبر در این دوره تحت فشارهای زیادی قرار داشت و مدام افسوس می‌خورد که به‌جای پیشبرد تحقیقات، ناچار است وقت ارزشمندش را صرف دعاوی حقوقی کند. او هنگام یکی از سفرهایش در سال ۱۹۱۲، به بیماری تب تیفوئید مبتلا شد. سرانجام، ویلبر رایت در تاریخ ۳۰ می ۱۹۱۲ در منزل خانوادگی‌اش چشم از جهان فروبست. پدرش درباره او چنین نوشت:

یک زندگی کوتاه، مملو از اتفاقات و با عقل و خردی خستگی‌ناپذیر. او اشتیاقی غیرقابل وصف داشت، اعتمادبه‌نفسی مثال‌زدنی و فروتنی بسیاری داشت. او حقیقت را به روشنی پیدا می‌کرد و با پایداری به‌دنبال آن می‌رفت.

ارویل رایت در سال ۱۹۱۵ شرکت رایت را واگذار کرد و آخرین پرواز خود را در سال ۱۹۱۸ با یک هواپیمای مدل B از تولیدات شرکت انجام داد. پس از بازنشستگی از پرواز، ارویل در جایگاه‌های مدیریتی متعددی فعالیت کرد.

از انجمن‌های معتبری که ارویل در آن‌ها خدمت کرد، می‌توان به کمیته‌ی مشاوران صنعت هواپیما (NACA)، آژانس سابق ناسا و تالار بازرگانی صنایع هوایی (ACCA) اشاره کرد. ارویل نیز در کمیته مشاوران صنعت هواپیما (NACA)، پیشگام آژانس ناسا و تالار بازرگانی صنایع هوایی (ACCA) حضور داشت.

ارویل رایت در ۳۰ ژانویه‌ی ۱۹۴۸ به دلیل حمله قلبی در شهر دیتون، اوهایو، درگذشت. او پس از بازنشستگی از فعالیت‌های مستقیم در زمینه‌ی هوانوردی، بیشتر وقت خود را به بهبود طراحی‌های مهندسی و مشاوره اختصاص داد و تا پایان عمر همچنان به پیشرفت صنعت هوانوردی علاقه‌مند و پیگیر آن بود. این دو برادر در مقبره‌ی خانوادگی رایت در وودلند دایتون در ایالت اوهایو دفن شده‌اند.