بوی دارچین باعث قدرت و عملکرد مغز، بهبود قدرت بینایی، افزایش تمرکز و بالا رفتن قدرت حافظه می شود.
دارچین نوعی ادویه خوشبو است که در بعضی از غذاها میریزند. از داروهای گیاهی خوشبو نیز محسوب میشود. درخت دارچیـن که بیشتر در هندوستان و چین میروید، جزو رده دولپهایهای جداگلبرگ میباشد و همیشهسبز است. بومی سریلانکا است و بهترین آن دارچیـن سیلانی است. گلهای منظم و سفید مایل به زرد دارد، پوست آن را هم که قهوهایرنگ است دارچین میگویند.
درختچه دارچیـن درختی است کوچک، به ارتفاع ۵ تا ۷ متر که از تمام قسمتهای آن بویی مطبوع استشمام میشود. گلهای این ادویه در فاصله ماههای بهمن تا اوایل فروردین ظاهر میشود. برگ این درخت سبز سیر و دارای گلهایی به رنگ سفید است. دارچیـن بومی سریلانکا و جنوب هند است و پوست درختچه آن به عنوان ادویه بکار میرود. در قرون وسطی از دارچین برای درمان سرفه، ورم مفاصل و گلودرد استفاده میشد. تحقیقات جدید نیز بر خواص و فواید پزشکی دارچیـن تأکید دارند.
با توجه به گستردگی جغرافیائی گونههای مختلف دارچین سابقه پیدایش و نامگذاری آنها نیز متفاوت است. سابقه مصرف و شناسائی آن به مصر باستان و به حدود دوهزار سال قبل از میلاد بر میگردد. اما آنچه که در تاریخ به دارچین چینی مشهور شده در حقیقت نوعی از دارچین به نام Cinnamon Aromaticum یا Cassia است که بومی چین بوده و به صورت درخت ۲۰ الی ۳۰ متری است که از پوست درخت به عنوان دارچین استفاده میشود. در قسمتهای مختلف تورات نیز به مصرف آن توسط موسی پیامبر هم به عنوان غذا و هم برای بوی خوش اشاره شدهاست. درنوشتههای هرودوت نیز از دارچیـن به عنوان «چاشنی گرانبها» یاد شدهاست. ورود دارچین به اروپا از دو طریق بندر اسکندریه در مصر و نیز از طریق بازرگانان پرتغالی در قرن ۱۵ و ۱۶ میلادی بودهاست.
هر هفته، شنبه ها با هفته نامه اینترنتی فانیلی همراه باشید!